Iets meer dan een jaar geleden reed ik door het westen van Amerika en was ik totaal onder de indruk van de grootsheid van het land. Een land dat ideale is voor minimalistische fotografie.
Op het eerst gezicht had ik het niet zo door tijdens mijn twee weken door Amerika. Maar toen ik terugkwam in mijn eigen land en stad Rotterdam merkte ik hoe alles een drukkend gevoel op mij gaf en soms stress veroorzaakte. Het constante geluid van verkeer dat door je straat rijdt, de drukte bij een restaurant waar je soms tegen elkaar moet schreeuwen om elkaar te kunnen verstaan, of zweet uitwisselen met je buurman tijdens de spits in een overvolle trein.
En dit jaar heeft corona mij weer laten zien in wat voor drukkende samenleving wij leven. Plekken die normaal zwart zien van de mensen zijn nu veranderd in grootse rustgevende open plekken. Ruimte geeft rust, dit kan zelfs in een grote stad zoals Rotterdam waar alles heel dicht op elkaar is gebouwd. Dit gaf mij het idee voor een klein persoonlijk fotografie project. Het idee was om iconische gebouwen in Rotterdam waar vaak grote groepen mensen rondlopen heel minimalistisch te fotograferen. Door grote stukken leeg te laten in de foto krijgen de objecten in de foto’s ruimte om te ademen en geven de foto’s een rustgevend gevoel. Ik denk dat deze stijl van minimalistische fotografie heel erg bij mijn stijl van fotograferen past. Dus ik ga deze stijl van schieten in de toekomst zeker verder ontwikkelen.
Ik begin mij nu wel af te vragen hoe het mogelijk is dat wij als mensen in sommige delen van de wereld zo dicht op elkaar kunnen leven. Is het iets waar wij gewend aan geworden zijn?
